Ατλαντίς

Χτες, αργά το βράδυ, καθώς γύριζα στο σπίτι, κουρασμένος και με το ένα μάτι κλειστό, λόγω απίστευτης νύστας, ακούω στο ραδιόφωνο ένα κομμάτι όπου με έκανε να παρατείνω την αναμονή του κρεβατιού μου, που με περίμενε με ΤΟΣΟ(!!) ανυπομονησία! Λέω «Δε γαμιέται!» και συνεχίζω την πορεία μου δίχως όμως να έχω κάποιο προορισμό.  Και σε ποίον δεν έχει  τύχει δηλαδή; Εκεί που φτάνεις σπίτι να μπαίνει ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό το τραγούδι  που ήθελες να ακούσεις!

Είναι κάτι στιγμές όπου η μουσική έχει την δύναμη να σου πάρει όλη την κούραση, να σου αλλάξει την διάθεση, να σου φτιάξει ή και να σου χαλάσει την μέρα! Υπάρχουν περιπτώσεις πάλι, όπου η μουσική παίρνει την θέση του καλύτερού σου φίλου. Ένα «κολλητάρι» από τα παλιά! Ανοίγεις το ραδιόφωνο και ξάφνου σε γεμίζει αναμνήσεις ,συναισθήματα και εικόνες από τα περασμένα.

Άλλωστε και ποιος δεν έχει συνδέσει κομμάτια με καταστάσεις, εποχές και ανθρώπους.
Σαν ένα κρυφό μουσικό ημερολόγιο, όπου τα έχεις όλα, αποτυπώσει με ήχους και μελωδίες.

(Το εν λόγω τραγούδι)

Υπέροχο ντάπα-ντούπα

Ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια!
Όσοι πιστοί απολαύστε!!!

SOS: Η κρίση πλήττει και την κλωστοϋφαντουργία!!!

Η  κρίση δεν θα αφήσει κανένα τομέα της οικονομίας μας ανέγγιχτο!

Δείτε πως αντιμετωπίζουν οι εταιρείες εσωρούχων την έλλειψη φτηνών πρώτων υλών!

Δεν θα έχουμε βρακί να βάλουμε!!!
τς τς τς...

Υ.Γ: Υπάρχει φυσικά και μία εκτίμηση ότι αυτό θα συμβάλλει στην εξάλειψη της υπογεννητικότητας στο Ελλάντα.

Η Μπαλάντα του Μαλάκα!

Ρε τον μαλάκα....

Τόταλι πόιντλες...

Κυριακή! Άλλο ένα σαββατοκύριακο πλήρους απραγίας και αδράνειας τελειώνει. Αυτές τις δύο μέρες παρέα μου κρατάει ο καλός μου φίλος «Σ», παραγωγός υδροπονικής καλλιέργειας.

Όταν «μιλάει» μου φέρνει στο μυαλό αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια, τις οποίες και δεν είχα συνειδητοποιήσει ποτέ ότι τις έχω. Για παράδειγμα χτες κατα την διάρκεια της προσωπικής μου υγιεινής, μου αποκάλυψε μία ανάμνηση, που δεν ήξερα ότι είχα. Μια εικόνα από την παιδική μου ηλικία όπου είμαι στο χωριό - ένα χωρίο κάπου στην Κρήτη - καλοκαίρι, να παίζω όλη μέρα με τα χώματα, με τα δέντρα, να κυλιέμαι στα ξερά χόρτα κάνοντας τον πεθαμένο - παίζαμε πόλεμο βλέπετε(!) -, και καθώς γύριζα στο σπίτι η μητέρα μου με έκανε μπάνιο μέσα σε ένα κουβά(!). Τόσο μικρός ήμουν! Χωρούσα μέσα σε ένα κουβά!

Αμέσως με αγκάλιασε ένα αίσθημα ευγνωμοσύνης που πόσο χαίρομαι ότι είχα ζήσει τέτοια αθώα χρόνια και ότι δεν ήμουν πάντα κλεισμένος μέσα σε τέσσερις τοίχους. Φυλακισμένος...με αναμνήσεις, κόμπλεξ και ανασφάλειες. Με ό,τι έχω, ό,τι δεν έχω και όσα θα ήθελα να έχω.