Κυριακή 7 Μαρτίου 2010

Τόταλι πόιντλες...

Κυριακή! Άλλο ένα σαββατοκύριακο πλήρους απραγίας και αδράνειας τελειώνει. Αυτές τις δύο μέρες παρέα μου κρατάει ο καλός μου φίλος «Σ», παραγωγός υδροπονικής καλλιέργειας.

Όταν «μιλάει» μου φέρνει στο μυαλό αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια, τις οποίες και δεν είχα συνειδητοποιήσει ποτέ ότι τις έχω. Για παράδειγμα χτες κατα την διάρκεια της προσωπικής μου υγιεινής, μου αποκάλυψε μία ανάμνηση, που δεν ήξερα ότι είχα. Μια εικόνα από την παιδική μου ηλικία όπου είμαι στο χωριό - ένα χωρίο κάπου στην Κρήτη - καλοκαίρι, να παίζω όλη μέρα με τα χώματα, με τα δέντρα, να κυλιέμαι στα ξερά χόρτα κάνοντας τον πεθαμένο - παίζαμε πόλεμο βλέπετε(!) -, και καθώς γύριζα στο σπίτι η μητέρα μου με έκανε μπάνιο μέσα σε ένα κουβά(!). Τόσο μικρός ήμουν! Χωρούσα μέσα σε ένα κουβά!

Αμέσως με αγκάλιασε ένα αίσθημα ευγνωμοσύνης που πόσο χαίρομαι ότι είχα ζήσει τέτοια αθώα χρόνια και ότι δεν ήμουν πάντα κλεισμένος μέσα σε τέσσερις τοίχους. Φυλακισμένος...με αναμνήσεις, κόμπλεξ και ανασφάλειες. Με ό,τι έχω, ό,τι δεν έχω και όσα θα ήθελα να έχω.

4 σχόλια:

  1. @sapia Σίσες Μυλοποτάμου. Εκεί με τα πορτοκάλια πάνω στην εθνική όπως πάς προς Ρέθυμνο; Αυτό το χωριό ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Α, μα φυσικά.Το κλασσικό σημείο απ'όπου χτυπάνε οι τηλέφωνο οι δικοί μου όταν με επισκέπτονται από Ρέθυμνο. "Σίσες είμαστε,σε 20 λεπτά φτάνουμε!"

    Ας τα υδροπονικά και πιάσ' τα πορτοκάλια λοιπόν =ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @sapia (lol λες και σχολιάζει κανένας άλλος)
    Όταν ξαναπεράσει πάρε από το προτελευταίο σταντ, την γιαγιούλα με τα μαύρα...
    Δη μπεστ όραντζις ιν δη γουόρλδ!
    :p

    ΑπάντησηΔιαγραφή