Τρίτη 30 Μαρτίου 2010

Ατλαντίς

Χτες, αργά το βράδυ, καθώς γύριζα στο σπίτι, κουρασμένος και με το ένα μάτι κλειστό, λόγω απίστευτης νύστας, ακούω στο ραδιόφωνο ένα κομμάτι όπου με έκανε να παρατείνω την αναμονή του κρεβατιού μου, που με περίμενε με ΤΟΣΟ(!!) ανυπομονησία! Λέω «Δε γαμιέται!» και συνεχίζω την πορεία μου δίχως όμως να έχω κάποιο προορισμό.  Και σε ποίον δεν έχει  τύχει δηλαδή; Εκεί που φτάνεις σπίτι να μπαίνει ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό το τραγούδι  που ήθελες να ακούσεις!

Είναι κάτι στιγμές όπου η μουσική έχει την δύναμη να σου πάρει όλη την κούραση, να σου αλλάξει την διάθεση, να σου φτιάξει ή και να σου χαλάσει την μέρα! Υπάρχουν περιπτώσεις πάλι, όπου η μουσική παίρνει την θέση του καλύτερού σου φίλου. Ένα «κολλητάρι» από τα παλιά! Ανοίγεις το ραδιόφωνο και ξάφνου σε γεμίζει αναμνήσεις ,συναισθήματα και εικόνες από τα περασμένα.

Άλλωστε και ποιος δεν έχει συνδέσει κομμάτια με καταστάσεις, εποχές και ανθρώπους.
Σαν ένα κρυφό μουσικό ημερολόγιο, όπου τα έχεις όλα, αποτυπώσει με ήχους και μελωδίες.


(Το εν λόγω τραγούδι)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου