Σκλάβος σου...

'Όχι αυτό το κείμενο δεν έχει να κάνει με σεξιστικό περιεχόμενο ούτε με ερωτοσυναισθηματικές απόψεις. Έχει να κάνει με το απίστευτο φαινόμενο του καταναλωτισμού όπου οι ίδιοι εμείς θέτουμε τους εαυτούς μας σκλάβους των επιθυμιών μας.

Επιθυμίες που προέρχονται από το χαλκευμένα αίσθημα της ασφάλειας μέσω της πλαστής ή πλαστικής οικονομικής επάρκειας. Η ανάγκη έχει αντικατασταθεί από ένα μεγάλο και αέναο ΘΕΛΩ! Όλοι θέλουμε κάτι παραπάνω, ποτέ τίποτα δεν είναι αρκετό, όλοι κυνηγάμε το αίσθημα της πληρότητας και μέσα από την πληρότητα την ευτυχία, που αυτό δεν έρχεται σχεδόν ποτέ και αν έρθει θα έχει περιορισμένη χρονική διάρκεια γιατί πολύ απλά γρήγορα θα θελήσουμε κάτι καινούργιο. Το αίσθημα αυτό έχει να κάνει κάνει κυρίως με υλικά αγαθά που στην πραγματικότητα ίσως και να μην τα χρειαζόμαστε. Το σκέφτομαι άρα υπάρχω αντικαταστάθηκε με το καταναλώνω άρα υπάρχω, ένα καινούργιο κινητό με μπλε δόντια θα μας κάνει ευτυχισμένους μέχρι την έλευση του κινητού με φωτογραφική 15Megapixel.

Η θέση ενός ανθρώπου μέσα στην κοινωνία καθορίζεται από τι κατέχει και όχι από το τι έχει προσφέρει στην κοινωνία ή την προσωπικότητα του ατόμου. Αυτό συμβαίνει γιατί οι αξίες που παίρνουμε από την κοινωνία μας επιβάλουν ένα τρόπο συμπεριφοράς. Μια συμπεριφορά που το "ΕΓΩ" υπερισχύει όλων, "να περνάω εγώ καλά και για τους άλλους βλέπουμε". Δημιουργούμε ονειρικές ζωές της οποίες περιστοιχίζουμε με αντικείμενα πόθου, που πάντα θα θέλαμε να αποκτήσουμε.

Το αποτέλεσμα είναι να κουβαλάμε ένα κουτί με απωθημένα για όλα αυτά που θέλαμε και δεν μπορέσαμε να κατέχουμε. Κάποιοι ίσως να αποκτήσουν την δυνατότητα αυτή ή και να την είχαν (αν και ποτέ δεν θα είναι αρκετά) αλλά αρκετοί θα αναγκαστούν να συμβιβαστούν και να αποδεχτούν την "μοίρα τους", αλλά ποτέ κανένας συμβιβασμός δεν έλυσε το πρόβλημα, πάντα θα υπάρχει μια πλευρά που δεν θα συμβιβάζεται. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να αναρωτιόμαστε, "Τι στο διάολο πήγε στραβά; Έκανα ή μήπως δεν έκανα αρκετά; Κάποιοι δεν με άφησαν;". Σε αυτά τα ερωτήματα φυσικά δεν υπάρχει καμία απάντηση η οποία θα κάνει τα απωθημένα να εξαφανιστούν και να λύσουν το πρόβλημα.

Το θέμα είναι πως χρησιμοποιούν της επιθυμίες μας για να μας κρατήσουν δέσμιους σε ένα σύστημα το οποίο θα πρέπει να δανειζόμαστε για να εκπληρώσουμε της επιθυμίες μας ή ακόμα και τις βασικές ανάγκες που έπρεπε να μας τις παρείχε το ίδιο το σύστημα. Εκατομμύρια άνθρωποι ζούνε με δανεικά και ο τόκος είναι η αλυσίδα τους, που οι ίδιοι επέλεξαν να περάσουν στο λαιμό τους για εκπληρώσουν τις επιθυμίες τους ή τα όνειρά τους για περισσότερα και κατ' επέκταση να βιώσουν την ευτυχία. Αν και κάπως κυνικά μπορούμε να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι η ευτυχία περνάει από την τράπεζα.

Μήπως θα πρέπει να αναλογιστούμε ποιες είναι οι αξίες στις οποίες θα έπρεπε να είχαμε γαλουχηθεί; Μήπως θα πρέπει να κοιτάμε την ουσία αντί το αποτέλεσμα. Μήπως θα πρέπει να αναζητήσουμε την ευτυχία με διαφορετικό τρόπο; Όλοι μας μπορούμε να καταλάβουμε πως η ευτυχία δεν βρίσκεται μέσα στα υλικά αγαθά και ότι αυτά δημιουργήθηκαν με απώτερο σκοπό να τα αγοράσουμε και όχι γιατί θα κάνουν τη ζωή μας ευτυχέστερη.